Tafla ciemnej wody była spokojna, marszcząc się co pewien czas pod wpływem delikatnych fal, które leniwie wdzierały się po piasku na brzeg. Cichy szum, niezakłócany krzykiem mew czy też głośnymi rozmowami turystów, koił zmęczony umysł po całym dniu gonitwy i stresów. Spowita płaszczem nocy plaża była niczym kraina z marzeń – gwiazdy odbijały się na powierzchni wody niczym tysiące białych, pływających świetlików, podczas gdy znajdujący się na niebie księżyc rzucał swój blask zarówno na sięgający poza horyzont ocean, jak i na opustoszały brzeg, nad którym uginały się stare, rozłożyste palmy.

           Biorąc głęboki wdech, brązowy wilczur po kilku sekundach wypuścił powietrze z płuc, westchnąwszy przy tym ciężko. Łapy, które spoczywały obecnie na jego kolanach to zaciskały się w pięści, to rozprostowywały palce. Wpatrując się intensywnie w podłogę, Anthren poruszył się nerwowo na krześle, całym sobą walcząc z przemożną chęcią wstania i wyjścia z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi z hukiem. „Nie, nie mogę się teraz poddać, muszę coś powiedzieć, to trwa już zbyt długo”, zdawał się mówić jego pysk. „Muszę w końcu to z siebie wyrzucić, inaczej nigdy nie będę w stanie ruszyć naprzód”, pomyślał zapewne, gdy na jego pysku powoli zaczęło odmalowywać się zdecydowanie. zdecydowanie, choć jego ciało i ogon wskazywały, że nerwy nie opuszczały go ani na chwilę.

           Kolejne minuty wlekły się niemiłosiernie, zupełnie jakby ktoś postanowił złośliwie przytrzymać wskazówki znajdującego się na ścianie zegara. O ile w ciągu czterech dni w pracy płynący czas nie grał aż tak bardzo roli, to w piątek od około 14 każda minuta była niczym odliczanie do startu w wyścigu o jedną z najwyższych nagród. Nagle wszystko, co aktualnie miało się przed sobą do zrobienia, stawało się dwa razy bardziej skomplikowane… I dwa razy bardziej męczące.

           Westchnąwszy cicho, brązowy wilk odłożył na rozścielony kawałek plandeki notatnik i długopis, a następnie zdjął okulary i zaczął przecierać zmęczone oczy. Gdy po chwili podniósł głowę, zaczął rozglądać się po znajdujących się w oddali wzniesieniach i leniwie płynących po niebie chmurach, celowo unikając spojrzeniem swoich narzędzi pisarskich .

            Nad Pszczelinami niezbyt pośpieszenie zaczynał się kolejny, wiosenny dzień. Promienie słońca, unoszącego się coraz wyżej ponad otaczające wzniesienia, przelewały się przez korony drzew, które nie zdołały się jeszcze w pełni pokryć świeżymi, soczyście zielonymi liśćmi. Na ziemi, znajdującej się w pobliżu koryta płynącej wartko Wołosatki rósł w dużych kępach czosnek niedźwiedzi, roztaczając w powietrzu intensywny zapach, niemal zagłuszający woń kwitnących wszędzie wokół kwiatów. Wszelkiego rodzaju ptactwo już od wczesnych godzin porannych uwijało się pomiędzy niskimi źdźbłami traw i gałęziami drzew, wyśpiewując swój codzienny, donośny koncert.

          Tego wiosennego wieczoru atmosfera w karczmie „Pod Starym Smokiem” była  wyjątkowo napięta. Powietrze, gęste od fajkowego dymu zgromadzonych w głównej sali gości, zdawało się być przesiąknięte zniecierpliwieniem i nerwowością, które bezlitośnie zduszały pojedyncze wybuchy śmiechu. Większość anthreńskich pysków, które były słabo widoczne w świetle podwieszonych u sufitu latarni, miało ponury, wręcz przygnębiony wyraz, Gdyby ktoś obcy wszedł teraz do karczmy mógłby odnieść wrażenie, że jej goście pogrążeni są w żałobie po stracie wspólnego, dobrego znajomego. 

 

          Powodem owego ogólnego przytłoczenia nie były jednak gwałtowne roztopy, które co roku na wiosnę nawiedzały tereny przylegające do Reny, której wzburzone wody niszczyły pola i domy. Nie byli to też Żniwiarze, wygłodzeni po długiej i mroźnej zimie, którzy plądrowali magazyny, spichlerze, a nawet małe spiżarki w niemalże całej Aurii i Spinei. Również zdziczałe boreańskie wilki, grasujące przez końcowy okres zimy i wczesnej wiosny na ziemiach Borei i Aurii, pozbawione od wielu lat głównego przywódcy stada nie wzbudzały tak dużego zainteresowania jak niepokojące wieści zza Oceanu Łez, które od kilku dni krążyły po lokalnych karczmach w niemal całej Calei.

          -Sojusz z ludźmi? I to w dodatku z tymi pochodzącymi Carmond? Nie mogą myśleć o tym poważnie – mruknął lew, siedzący przy stole znajdującym się w centralnej części karczmy. Pomimo młodego wieku jego sierść nie wyglądała imponująco – w kilku miejscach była postrzępiona i przybrudzona, a w pysku brakowało mu dwóch przednich zębów. – Przecież to jak próba zbratania wygłodniałego wilka i tłustej owcy.

          -Ludzie w Calei nigdy nie byli mile widziani. – Stary bizon o długich, poskręcanych i wielu miejscach siwych lokach poruszył się niespokojnie na swoim krześle. – Pojedyncze jednostki były przez nas tolerowane, ale nigdy nie przyszłoby mi na myśl, że można z nimi zawrzeć sojusz. Tym bardziej, jeśli mowa o Carmond, które od wielu lat próbuje uzyskać siłą dostęp do naszych surowców i poznać tajemne umiejętności tutejszych magów.

          -Sssssłyszałem że ich król jest równie bezlitosny i chciwy jak Sssssyun – odezwał się cicho się zielono – żółty jaszczur, pochylając się w przód ku pozostałym rozmówcom. Jego ciało w kilku miejscach pokrywały odstające, ostre łuski, a długi, rozwidlony język co chwilę wysuwał się z paszczy, przecinając powietrze niczym bicz. – Być może mają jakiś wsssssspólny interes i potrzebują ssssiebie nawzajem.

          -Obydwaj mają wspólnych wrogów zarówno w Calei jak i w Carmond. – Biało – czarna wilczyca, pozbawiona jednego ucha, odstawiła kufel na stół, ocierając łapą piwną pianę z pyska. – Widać uznali, że z podwójną ilością armii łatwiej będzie stłumić jakikolwiek opór, zarówno Anthrenów jak i ludzi. Nie od dziś wiadomo, że Syun od ponad dziesięciu lat powoli, ale skutecznie pozbywa się tych, którzy stają mu na drodze, lub nie zgadzają się z jego chorą wizją całej Calei.

          -Jeśli myśli, że pójdzie mu z nami tak łatwo, jak temu królowi ludzi… Marronowi, tak? No więc jeśli uważa, że poddamy się tak łatwo, jak te słabe, anthreńskie pizdki z Carmond i damy się zamknąć w klatce tak, jak ich zepchnięto za górę do Lunmaru, to jest w grubym błędzie – rzucił podniesionym głosem potężny, umięśniony jeleń, uderzając pięścią w stół z taką siłą, że znajdujące się na blacie kufle i talerze zadzwoniły. Jego wysokie, rozrośnięte poroże sięgało niemal do dolnych belek sufitu. – Jeśli tylko wszyscy ci, którzy sprzeciwiają się Syunowi w Calei zebrali się wspólnie, to na pewno…

          -…będziemy nadal niczym mała, wyjątkowo uciążliwa pchełka dla jego wielkiego brytana obronnego, którym jest Pradawny – dokończył brązowy lis, kręcąc z dezaprobatą głową. – Czy poprzednie powstania nie zdołały cię nauczyć, że każda podobna próba zostanie krwawo stłumiona? Bez odpowiedniej broni, pomocy magów, a przede wszystkim obeznanego dowódcy, jesteśmy dla niego niczym. I prędko się to nie zmieni, ponieważ magowie którzy pozostali w Calei są zajęci tylko i wyłącznie swoimi interesami, bądź dołączyli do Cienia i Żniwiarzy, a prawowici władcy wszystkich księstw zostali wygnani do Carmond niemal dwadzieścia lat temu. I wcale nie zanosi się na to, żeby kiedykolwiek mieli wrócić na te przeklęte ziemie. Tak więc pozostaje nam mimowolnie przystać na sojusz z ludźmi, chyba że ktoś jest bardzo chętny, żeby przypłacić próbę sprzeciwu własną krwią.

          Rozległo się kilka mało entuzjastycznych pomruków, które wyraziły zgodę z tym niezbyt optymistycznym poglądem.

          -Tyle lat i żadne z nich nie dało Calei choćby najmniejszego znaku, że jeszcze im na nas zależy – odezwał się z rozgoryczeniem w głosie czarnopióry jastrząb. Jego skórzana zbroja z herbem przedstawiającym słońce otoczone skrzydłami na zielonym tle świadczyła, że był jednym z żołnierzy Pinii, księstwa niegdyś w większości zamieszkanego przez majestatyczne gryfy. – Jaka jest w ogóle szansa na to, że którekolwiek z nich jeszcze żyje? A nawet jeśli, to czy chcieliby nam teraz pomóc? Być może w Carmond wiodą życie o wiele lepsze od tego, które mogłoby ich czekać tutaj…

           – Chyba nie słyszysz sam siebie – warknął siedzący nieco na uboczu gryf. Był nieco mniejszy od pozostałych przedstawicieli swojej rasy, jego żółto – czerwone, nastroszone pióra przywodziły na myśl płonący ogień, a całości dopełniał ostro zakończony orli dziób. Czerwone ślepia Anthrena błyszczały gniewnie, gdy patrzył na siedzącego obok niego jastrzębia. – Nikt przy zdrowych zmysłach nie porzuciłby od tak miejsca, w którym się urodził i wychował, a tym bardziej następnie stał na jego czele, walcząc za swoich poddanych do ostatniej chwili.

           Kilku zgromadzonych przy stole Anthrenów przytaknęło skinięciem łba, choć zrobili to nie do końca z przekonaniem.

          -Skoro tak intensywnie i z tak dużym poświęceniem za nas walczyli, powinni zginąć na polu walki, a nie pozwolić na to, żeby ich wygnano poza Caleę – odparł jeleń, parsknąwszy gniewnie. – Można by ich wręcz podejrzewać o to, że poszli Syunowi na rękę, ratując własną skórę.

           -Miarkuj słowa, młodzieńce – rzucił bizon, powoli wstając z krzesła. Mimo podeszłego wieku, jego wzrost i postura wciąż budziły szacunek. – Osobiście znałem Rufusa, ich przybranego ojca, oraz Lucjusza Tenebrae, oraz każdego z młodych władców Księstw. Ręczę swoim życiem za to, że żadne z nich nigdy nie splamiłoby swojego honoru w tak haniebny sposób.

          -Mówisz, że powinni zginąć – kontynuował gryf. – I co niby takiego wniosłaby ich śmierć? To właśnie ten fakt, że są gdzieś tam daleko dawał i wciąż daje nam nadzieję na to, że kiedyś wrócą z odsieczą. Wielu z nas nadal wciąż w to wierzy!

             -Nawet jeśli są jeszcze tacy głupcy jak ty w Calei, tą są oni w zdecydowanej mniejszości. – Czarna wilczyca uśmiechnęła się z politowaniem. – Wrócą z odsieczą, hm? I może jeszcze planują przywrócić dawną świetność Księstw? W życiu nie słyszałam bardziej niedorzecznych głupot! Albo nasz drogi Erif nauczył się opowiadać kiepskie żarty, albo jak zwykle przesadził z piwem.

           Anthreni siedzący przy stole w większości wybuchli gromkim śmiechem, podczas gdy bizon i dwóch innych spojrzeli na samicę z dezaprobatą. Dziób Erifa zacisnął się, po czym nagle gryf poderwał się z krzesła, strącając stojący na blacie kufel.

           -To właśnie przez takich jak wy Calea upadła! – krzyknął, zaciskając gniewnie orle szpony w pięści. – Najprościej się jest poddać i porzucić wiarę w zwycięstwo, co? I to mnie nazywacie głupcem, hm?! Na szczęście są jeszcze Anthreni, którzy będą do ostatniej kropli krwi walczyć za wolność Calei i wciąż wierzą! Poczekajcie… Niech no tylko Che…

          -Myślę, że zdecydowanie wystarczy ci na dziś i piwa i wrażeń – rozległ się za jego plecami oschły, stanowczy głos, a na ramieniu gryfa zacisnęła się lekko, ale zdecydowanie czarna, lwia łapa. Gdy Erif odwrócił szybko głowę w tył, napotkał groźne spojrzenie czerwonych ślepi wyższej od siebie ciemnozielonej gryficy, której głowę skrywał głęboki kaptur czarnego płaszcza. Jego oczy na krótką chwilę otworzyły się szeroko, zdradzając zaskoczenie jej obecnością, ale dość szybko się otrząsnął.

          -Za kogo ty niby się uważasz? – wycedził przez zaciśnięty dziób, próbując strącić z ramienia łapę samicy. – Nie potrzebuję niańki. Odwal się! – rzucił.

          Efekt był jednak taki, że skrzydlata Anthrenka zacisnęła łapę jeszcze mocniej, wbijając boleśnie pazury w bark czerwonego gryfa.

           -Wychodzimy – syknęła cicho rozkazującym tonem, ignorując zaciekawione spojrzenia zgromadzonych przy stole gości. Spojrzenie, które rzuciła Erifowi nie tylko nie akceptowało w żaden sposób odmowy – było w nim coś więcej. Zupełnie jakby gryfica chciała bez słów czy też wymownych gestów przekazać mu, że powinien z nią wyjść.

           -Wszystko w porządku? – rozległ się czyjś głos za jego plecami. Walcząc z sobą, Erif milczał przez chwilę, po czym odwrócił się.

           -W porządku – odparł beznamiętnie. – Wygląda na to, że chyba muszę faktycznie wyjść i ochłonąć. Za dużo piwa…

           Czując jak uścisk na jego ramieniu traci na sile, strącił w końcu łapę zielonej samicy, po czym bez słowa ruszył w stronę wyjścia z karczmy, nie oglądając się za siebie. Pchnąwszy mocno drzwi, wyszedł na zewnątrz, kierując się w stronę jednej z beczek zbierających deszczową wodę spływającą z dachu. Zatrzymując się przy niej, przez chwilę patrzył na spokojną taflę znajdującej się w niej wody, odbijającej rozgwieżdżone, nocne niebo i księżyc… Po czym zanurzył w niej całą głowę na kilka sekund, by po chwili wyjąć ją z beczki, parskając głośno i otrząsając pióra z lodowato zimnej wody. Gryfica była już przy nim, obserwując go bez większego zainteresowania, z chłodnym wyrazem dzioba.

           -Czy możesz łaskawie wyjaśnić mi, o co… – zaczął, ale Anthrenka przerwała mu szybko.

           -Nie tutaj – rzuciła krótko, po czym ruszyła przed siebie, kierując się w jedną z uliczek prowadzących pomiędzy zabudowania, nie czekając na niego. Erif uniósł jedną z brwi – każdy normalny Anthren w takiej sytuacji nie zastanawiał by się długo, tylko czmychnął by w przeciwnym kierunku, uciekając czym prędzej. Problem jednak polegał na tym, że on kompletnie nie należał do grona „normalnych i przykładnych” obywateli Calei. Zazgrzytawszy lekko dziobem, po krótkiej chwili ruszył szybko za samicą, starając się jej nie zgubić.

          Kiedy w końcu zrównał z nią krok, byli już na obrzeżach niewielkiego miasteczka Tygiru, który znajdował się niewiele ponad trzy dni drogi od stolicy Aurii, Pratii. Gryfica, dotąd idąca zdecydowanym krokiem przed siebie, zatrzymała się nagle obok starego, opuszczonego spichlerza i uszkodzonego przez pożar młyna. Czyste jak dotąd niebo zaszło częściowo chmurami, przyniesionymi od zachodu chłodnym wiatrem. Erif wzdrygnął się lekko, czując jak zimno wdziera się pomiędzy jego gęste pióra.

          -No dobra, myślę, że jesteśmy już wystarczająco daleko od ciekawskich uszu – mruknął ze zniecierpliwieniem. – Czy teraz mogę się w końcu dowiedzieć, o co to całe zamieszanie? Czy naprawdę nie można już w spokoju wypić wieczorem piwa i nieco głośniej wyrazić swoje poglądy? – zapytał, starając się nieco dokładniej przyglądnąć ciemnozielonej Anthrence.

           -Twój język, rozwiązany zbytnio piwem, stwarza zagrożenie – syknęła samica, a na jej dziobie odmalowało się zniesmaczenie, graniczące z pogardą. – Nie wspominając już o tym, że twoje zachowanie hańbi naszą rasę! Przesiadywać z Anthrenami, który za kilka sztuk złota sprzedaliby własnych przyjaciół i rodziny, a dodatkowo gardzą własnym domem… Zawsze miałam gryfy za stworzenia dumne i przewyższające mądrością innych. Niestety widzę jednak, że nasz ród stracił na wartości odkąd większość gryfów odleciała z Calei.

          -Brzmisz zupełnie, jak moja matka – rzucił Erif. – Poza tym, co to ma do rzeczy? Nie jesteśmy tu chyba po to, żebym teraz odbierał lekcje dobrych manier, prawda?

           -Masz rację – rozległo się za jego plecami. – Jesteśmy tu z zupełnie innego powodu.

          Zaskoczony samiec chciał się odwrócić, ale powstrzymała go przed tym chłodna stal ostrza, które szybko wsunęło się pomiędzy jego pióra, przylegając blisko do znajdującej się na szyi skórze. Po jego ciele przebiegł niezbyt przyjemny dreszcz, który nie miał zbyt wiele wspólnego z chłodnym wiatrem.

          -S… Słuchajcie… Nie szukam żadnych kłopotów – wymamrotał, obserwując jak gryfica powoli zbliża się w jego stronę, z chłodnym wyrazem dzioba. – Na pewno jesteśmy w stanie się jakoś dogadać – dodał szybko z nieco wymuszonym uśmiechem, szukając rozpaczliwie w myślach wytłumaczenia dla całej tej sytuacji. Kim w ogóle była owa gryfica, oraz jej przeciwnik? Żniwiarze? Nie, ci zazwyczaj otwarcie nosili się ze swoimi tatuażami w kształcie smoczej czaszki zionącej czarnym ogniem i na pewno nie pozwoliliby mu aż tak długo żyć. Nie był to też nikt z Ruchu Oporu, bo tych Anthrenów Erif w większości znał, a zwykły mieszkaniec Calei nie zaczepiłby go, żeby następnie zwabić go w pułapkę – no bo po co komuś podpity gryf, który rzuca jakimiś niedorzecznościami?

          -Nie wątpię w to, że masz bardzo dużo do powiedzenia na pewne tematy – rozległ się ponownie męski, lekko rozbawiony głos tuż za Erifem. – A tak się akurat składa, że potrzebuję w dość wyczerpujący sposób zasięgnąć języka odnośnie kilku nurtujących mnie spraw i ufam, że jesteś w stanie mi pomóc.

          -Mógłbyś z łaski swojej w końcu cofnąć zaklęcie? – rzuciła ze zniecierpliwieniem Anthrenka, składając na piersiach swoje zakończone ostrymi pazurami łapy i kierując słowa do stojącego za gryfem towarzysza. – Doprawdy nie rozumiem, jak możesz przez cały czas chodzić na dwóch nogach, nie wspominając o płynnej zmianie form.

          -Wybacz, że musiałaś przez to przejść. Tylko tak mogliśmy go wyciągnąć na zewnątrz, nie zwracając na siebie większej uwagi – odparł przepraszającym tonem głos, po czym wyszeptał kilka słów w nieznanym czerwonemu gryfowi języku. Korzystając z okazji, Erif lekko odwrócił łeb, by kątem oka rzucić na swojego przeciwnika… I nagle poczuł, jak jego serce błyskawicznie podchodzi do gardła. To był CZŁOWIEK. Czarnowłosy, szczupły mężczyzna z krótką, kozią bródką i dziwnym znamieniem na policzku. Czując, że robi mu się gorąco, samiec szybko z powrotem odwrócił wzrok w kierunku Anthrenki tylko po to, by doznać kolejnego szoku – oto na jego oczach zsunęła z siebie czarny płaszcz, opadając na cztery łapy i z każdą kolejną sekundą przybierając coraz bardziej zwierzęce kształty. W zaledwie niecałą minutę później na czterech łapach stała przed nim najprawdziwsza w świecie dzika gryfica, której wzrost w kłębie przewyższał go niemalże o połowę, dorównując rozmiarami młody smokom. Rozprostowując swoje potężne, orle skrzydła samica przeciągnęła się, wyraźnie westchnąwszy z ulgą.

          Carmond. Najemnicy z pieprzonego Carmond w końcu się do nas dobrali, przemknęło Erifowi przez głowę, podczas gdy jego kolana zaczęły mimo woli lekko drżeć. Kompletnie nie zwracał na to, co mówią pomiędzy sobą gryfica i mężczyzna, starając się opanować narastającą panikę. A więc wszystkie te plotki są prawdziwe, pomyślał, zamykając oczy i panicznie szukając możliwych opcji wyjścia z tej sytuacji. Mimo to, jedna myśl wciąż nie pozwalała mu na pełne skupienie – w jaki sposób ludzie mogli wejść we współpracę z feralami(dzikie zwierzęta o umysłach rozwiniętych na poziomie Anthrenów czy też człowieka)? Zawsze wydawało mu się, że ludzie przyjaźnią się jedynie tylko z przedstawicielami swojego gatunku, traktując inne rasy jak szkodniki, które należało bezwzględne wytępić.

          -… Chezz. – To imię przykuło nagle uwagę Erifa, wyrywając go z toku myślowego. Klinga odsunęła się nieco od jego szyi, więc młody gryf zaryzykował powolne odwrócenie się w stronę czarnowłosego mężczyzny, napotykając spokojne, aczkolwiek przeszywające spojrzenie błękitnych oczu. – Wygląda na to, że wiesz całkiem sporo na jej temat. Może mógłbyś podzielić się z nami informacjami, które posiadasz? Jest ona głównym powodem, dla którego w ogóle znaleźliśmy się w Calei. – Człowiek obdarzył go lekkim, uprzejmym uśmiechem. – Uważamy, że mogłaby nam pomóc w kilku dość skomplikowanych sprawach.

          -Nie znam jej – odparł beznamiętnie Erif, mając nadzieję, że jego wygląd i głos nie zdradzały coraz bardziej narastającego napięcia. Skąd ci szubrawcy z Carmond mogli wiedzieć o Chezz? Skoro wiedzieli o niej, to musieli również posiadać informacje na temat Ruchu Oporu. Młody Anthren nagle zapomniał o chłodnym wietrze, czując jak robi mu się coraz bardziej gorąco. Czyżby Syun zamierzał wspólnie z ludźmi i zdrajcami rasy Antrenów podstępem, lub też siłą poprzez „pomniejsze płotki” dotrzeć do swoich głównych przeciwników i ostatecznie zdusić ich opór? Z drugiej jednak strony – czy ktoś w takim przypadku grzecznie pytałby o szczegóły, nie uciekając się do gróźb, czy tortur? – Nie mam pojęcia, dlaczego akurat takie imię nasunęło mi się na język w karczmie. Cóż, jak widać alkohol zaczyna zbierać już swoje żniwo – dodał z ciężkim westchnięciem.

          –Doprawdy? Kilka ostatnich dni świadczy o czym zupełnie innym – rozległ się w głowie Erifa głos wypełniony lekką pogardą. Młody samiec z zaskoczeniem spojrzał w kierunku Egory, bo nie miał najmniejszej wątpliwości, że ów głos należał do niej. Jej dziób nie poruszał się, a mimo to słyszał jej słowa – był to bardzo rzadki sposób na porozumiewanie się rozumnych ferali z innymi rasami, w swojej formie przypominający telepatię. – Wystarczyło odpowiednio długo śledzić cię z ukrycia, żeby usłyszeć co najmniej dwa razy dziennie jej imię, nie wspominając już o rozmowach z poszczególnymi członkami Ruchu Oporu. Być może i nie jesteś jego przywódcą, ale posiadasz na ten temat dużą wiedzę i na pewno częściowo kierujesz jego członkami, wykonując rozkazy niejakiej czerwonej lwicy o imieniu Chezz. – Oczy Erifa rozszerzyły się, a na dziobie Egory odmalował się wyraz tryumfu. – Och, nie powinieneś być zdziwiony faktem, że wiemy kim ona jest. Zaledwie dwa tygodnie zasięgania języka o odpowiednich źródeł wystarczyło, żeby doskonale rozeznać się w obecnej sytuacji Calei, oraz by usłyszeć wystarczająco dużo na temat Ruchu Oporu, zarówno ze strony mieszkańców kontynentu, jak i od Żniwiarzy. Choć nie kryję, że to drugie źródło wiedzy traktuję z obrzydzeniem… Choć i ono potrafi być wiarygodne.

          -Z… zaczekajcie! To nie jest tak, jak wam się wydaje… – rzucił gorączkowo czerwony gryf, czując jak opuszcza go całe opanowanie. Skoro już dowiedzieli się tak dużo, to jedyne co im pozostało, to miejsce w którym aktualnie przebywała Chezz, a na to nie mógł pozwolić, nawet jeśli miał zabrać ze sobą tą tajemnicę do grobu. Problem jednak polegał na tym, że nie zamierzał oddać swojego życia tak łatwo. – Musieliście mnie z kimś pomylić! Ja naprawdę…

           -Wystarczy kłamstw. – Mężczyzna uciszył go, z powrotem przysuwając ostrze miecza bliżej jego szyi. Z twarzy czarnowłosego człowieka zniknął uprzejmy uśmiech, zastąpiony powagą. – Straciliśmy już wystarczająco dużo czasu na dziecinne podchody, a moja cierpliwość ma pewne granice. Jeśli teraz powiesz w końcu, gdzie ją znajdziemy, obejdzie się bez zbędnych nieprzyjemności…

          Nagle mężczyzna odskoczył od Erifa z zaskoczeniem, zostawiając na jego szyi delikatne nacięcie, ukryte pod czerwonymi piórami. Jak się okazało, wycofał się w samą porę, bowiem młody gryf zupełnie niespodziewanie przyzwał do jednej ze swoich szponiastych łap ognistą kulę bez wypowiedzenia choćby jednej litery zaklęcia. W niecałe dwie sekundy później musiał wykonać unik, ponieważ Anthren bez większego zastanowienia cisnął ją w jego stronę. Odskakując szybko na bok, mężczyzna obserwował jak płomień przelatuje tuż obok niego, osmalając krawędzie jego płaszcza, po czym rozbija się na kamiennych ruinach młyna, rozsypując dookoła setki mniejszych płomyków ognia. Kilka z nich dotarło do dziurawego, słomianego dachu i starych okiennic, niemal natychmiast je podpalając. Egora zaklęła głośno pod nosem – jeśli dojdzie do pożaru, dym i płomienie ściągną na nich uwagę.

           -Prędzej umrę, niż powiem wam coś więcej! – krzyknął Erif, przywołując do łapy kolejną płonącą kulę. – Nigdy nie pozwolimy na to, żeby Syun przejął całkowitą władzę nad Caleą, nawet jeśli tacy cholerni najemnicy z Carmond jak wy dołączą do jego przeklętych Żniwiarzy! Macie na to moje słowo!

         -Magia Ognia, zapomniana w Calei od czasów Rufusa… – wyszeptał mężczyzna, przesuwając bezwiednie dłonią po nadpalonym płaszczu. – …W dodatku używana bez wypowiedzenia słów zaklęcia… A niech mnie! – dodał już głośniej, podczas gdy jego twarz rozpromienił uśmiech. – A więc nie wszystko jeszcze zostało zatracone! A to ci zaskoczenie…

          –Panie Ekspert! – warknęła Egora, stojąca obok niego, zjeżywszy futro na grzbiecie i uginając łapy w gotowości bojowej. – Czy możesz z łaski swojej zostawić entuzjazm na potem? Chyba, że podoba ci się wizja spłonięcia dla własnej uciechy. – dodała, po czym zwróciła się do Erifa. – Najemnicy z Carmond? Nie wiem skąd ci to przyszło do głowy, ale uwierz mi, służenie pod dowództwem ludzi byłoby ostatnią rzeczą, jaką zrobiłabym w życiu.

          -Nie wierzę ci! – rzucił gryf, dysząc ciężko. Najwidoczniej długotrwałe podtrzymywanie magicznego płomienia szybko wysysało z niego energię. – Bratasz się z człowiekiem, największym wrogiem Anthrenów i ferali. I ty nazywasz siebie dumnym stworzeniem, godnym Pradawnych? Nie rozśmieszaj mnie! – samiec zaśmiał się histerycznie, podczas gdy jego ramię zaczęło drżeć. – Jesteś taka jak inni, przedkładasz własne cele ponad dobro wszystkich!

          –Co ty… – zaczęła gryfica, ale Erif nie zamierzał dłużej czekać, ciskając zaklęcie prosto w nią. Nie mając czasu na ucieczkę, Egora zacisnęła dziób i osłoniła się własnymi skrzydłami, czekając na uderzenie płonącej kuli. Minęła sekunda, dwie… Pięć. A jednak wciąż nie czuła ognia na swoich zielonych piórach. Nieznacznie rozsuwając skrzydła, spojrzała poprzez powstałą, wąską szczelinę przed siebie, nie do końca pewna tego, co zobaczy.

          Ognista kula zatrzymała się niecały metr od niej, zawisnąwszy ponad ziemią. Nie przesuwała się naprzód, ani do tyłu, a jedynie wirowała powoli wokół własnej osi. Osuwając skrzydła z powrotem na boki, zielona samica odetchnęła cicho z ulgą, po czym – podobnie jak Erif, którego dziób rozwarł się lekko – spojrzała na mężczyznę, który stał obok niej z uniesioną przed sobą dłonią. Jego oczy i znamię na twarzy jarzyły się słabym, błękitnym blaskiem.

          -Język Ognia był niegdyś jedną z najpotężniejszych dziedzin magii, jakimi władano w Calei – powiedział, poruszywszy lekko dłonią. Płonąca kula podskoczyła do góry, wykonując przy tym dziwny taniec. Podmuch rozgrzanego powietrza owiał zarówno Egorę, jak i stojącego niczym słup soli Erifa. – Można było powiedzieć, że nie znalazłby się nikt, kto byłby mu się w stanie przeciwstawić. Morderczy, nieprzewidywalny żywioł… A jednak… – na twarzy czarnowłosego człowieka zatańczył uśmiech. – Nagle w Calei pojawił się ród Tenebrae, który wniósł na kontynent zupełnie nowy rodzaj Magii Żywiołów – nieznany dotąd nikomu Język Wiatru. Nie był on na początku tak potężny jak inne, starodawne Języki, lecz mimo to okazało się nagle, że potrafi on bez problemu okiełznać Ogień. Dość szybko odkryto również, że ma on również dwojaką naturę – z jednej strony Wiatr potrafił dorównać Ogniowi i zwalczyć go, z drugiej jednak… Gdy te dwa Języki połączono razem, tworzyły one niszczycielską siłę nie do zatrzymania.

          Wykonując lekki gest dłoni mężczyzna wypowiedział cicho kilka słów, po raz kolejny w nieznanej Erifowi mowie. Zatrzymany dotąd w miejscu płomień zamigotał gwałtownie, poruszony nagłym, silnym podmuchem wiatru wiejącym od strony gryficy i człowieka, po czym wystrzelił on w stronę młodego samca. Erif krzyknął z przerażeniem i nie będąc w stanie ruszyć się z miejsca, zasłonił się w panice łapami, spodziewając się najgorszego. Jednakże ognista kula nie uderzyła w niego, a jedynie zaczęła wokół niego krążyć. Z początku powoli, przyspieszając swój ruch z każdą sekundą, płomienie zaczynały przybierać na sile, dodatkowo rozniecane silnym pędem powietrza, tworząc wokół Erifa ognisty wir, w środku którego się znajdował. Temperatura wewnątrz dość szybko stała się nie do zniesienia, a palący wręcz podmuch wdzierał się pod pióra, niemal parząc ukrytą pod nimi skórę, wysuszając gardło i oczy. Młody Anthren krzyknął, ale jego głos niemal od razu utonął w szumie ognistej pożogi, jaka się wokół niego rozpętała. Klękając na ziemi, samiec przycisnął głowę do trawy i zamknął oczy, oddychając szybko i oczekując najgorszego. Na bogów, spłonę żywcem, przemknęło mu przez głowę. Straszliwa śmierć jak dla kogoś tak młodego… A przecież miał przed sobą jeszcze tyle życia.

          Kolejne sekundy mijały jednak po sobie, a jego pióra wciąż nie zajęły się płomieniami, a wręcz przeciwnie – szum zaczął ustawać, a nieznośny upał maleć, by po chwili całkowicie zniknąć. Powoli otwierając oczy Erif stwierdził z zaskoczeniem, że ognisty wir zniknął, pozostawiając wokół niego wypalony ślad w kształcie kręgu na trawie. Czując na swoich barkach powiew zimnego wiatru, gryf wzdrygnął się i uniósł głowę, by zobaczyć jak czarnowłosy mężczyzna przy pomocy magicznego podmuchu (czy też przyzwanego wiatru – Erif sam nie wiedział na co dokładnie patrzy) gasi płomienie na budynkach, które zostały podpalone przez pierwszą ognistą kulę.

          Kiedy młody gryf chciał się podnieść, na jego plecy nagle opadły dwie ciężkie łapy, przygważdżając go z powrotem do ziemi i pozbawiając tchu. Warknąwszy gniewne, odwrócił z trudem głowę tylko po to, by napotkać czerwone ślepia gryficy, która przysunęła swój duży, zakończony ostrym dziobem łeb aż nazbyt blisko.

          -Jeszcze jedna sztuczka, a osobiście rozpłatam ci plecy pazurami – wysyczała przez zaciśnięty dziób Egora. – Wystawiłeś moją cierpliwość na próbę aż nadto, więc na twoim miejscu nie ruszałabym się zbytnio.

          Erif poczuł, że od całego ciągu dzisiejszych wydarzeń zaczyna boleć go głowa. Feral i człowiek współpracujący ze sobą, pytania o Chezz, Język Wiatru… To ostatnie aktualnie jednak najbardziej zajmowało jego skołatane myśli. Ostatnim użytkownikiem tego typu magii w Calei był Corus Tenebrae, ostatni z potomków rodu Tenebrae, wygnany wraz z innymi Książętami do Carmond. Z tego, co mówiły im różne doniesienia, na sąsiednim kontynencie ten typ magicznego Żywiołu znało zaledwie kilkoro ludzi i elfów, którzy dość skwapliwie skrywali swoją wiedzę i było wysoce wątpliwe, żeby chcieli przyłączyć się do losowej, mało rozgarniętej gromady najemników, nawet za odpowiednio wysoką ceną. Skąd więc pierwszy lepszy człowiek, który pojawił się w Calei po niemal kilkudziesięciu latach przerwy, posiadał takie zdolności?

          -No dobrze, skoro małą rozgrzewkę mamy już za sobą, powinniśmy wyjaśnić sobie pewne nieporozumienie. – Rozległ się tuż nad nim głos mężczyzny. Unosząc w jego stronę głowę Erif patrzył, jak ten przykuca przy nim ze słabym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Na jego czole i skroniach można było dostrzec kropelki potu, a jego pierś unosiła się nieco szybciej, co oznaczało że używanie magii również i jemu sprawiało pewne trudności. Egora spojrzała na niego krótko z lekkim zaniepokojeniem, ale nie odezwała się ani słowem. – Przede wszystkim chciałbym cię przeprosić za dość „zdecydowane” kroki… – Gryfica prychnęła cicho z pogardą. – …Ale nie możemy sobie pozwolić na zwłokę. Dodam również, aby całkowicie nie zwalać winy na nas, że twój temperament niewiele pomaga przy współpracy. – Człowiek zaśmiał się cicho, po czym położył dłoń na ramieniu Erifa. Jeśli zaś chodzi o sprawę najemników z Carmond, zapewne przyniesie ci ulgę, jeśli otwarcie ci powiem, że być może i przypłynęliśmy stamtąd do Calei, ale jesteśmy tutaj w zupełnie innym celu, niż myślisz. Obecnie jest nas tu jedynie dwójka, ale jeśli tylko uda się nam zrealizować pewne konkretne cele, być może szybko się to zmieni. Otóż, widzisz, jest pewien konkretny powód dla którego jesteśmy ciekawi odnośnie Chezz i Ruchu Oporu…

           I oto, na jego oczach, czarnowłosy mężczyzna zaczął się zmieniać. Jego twarz zaczęła się wydłużać, szybko kształtując się w pysk i obrastając brązową, miejscami przyprószoną siwizną sierścią, podobne jak ramiona i dłonie, które nagle stały się wilczymi łapami, zakończonymi czarnymi pazurami. Uszy stały się bardziej szpiczaste, zwierzęce, a z tyłu jego ciała zaczął wyrastać długi, brązowo – czarny ogon. W zaledwie niecałą minutę nie stał już przed nim człowiek, a brązowo – czarny wilk, Anthren w najczystszej postaci. Jedyne, co nie zmieniło się w jego wyglądzie to błękitne znamiona na policzku i powyżej nadgarstków, oraz oczy, tak samo niezwykle niebieskie.

          Oczy Erifa rozwarły się szeroko, podobnie jak jego pysk. Niemalże od razu poznał ten pysk, rozwieszony od wielu lat w całej Calei na listach gończych. Nie, to nie mogła być prawda. Na pewno wciąż sobie z nim pogrywali, chcąc go przekonać do siebie, przeciągnąć na swoją stronę. A jednak, ten wygląd… I magia Wiatru…

          -Ty jesteś Cor… – zaczął, ale brązowy wilczur błyskawicznie położył palec na jego dziobie.

          -Jeśli wypowiesz teraz na głos moje imię, będziemy naprawdę musieli pozbyć się wszystkich dowodów naszej obecności w tym miejscu – powiedział Corus Tenebrae z uśmiechem wymalowanym na pysku. Nagle ucisk na plecach Erifa zelżał, podczas gdy brązowy Anthren chwycił go za ramię i z zaskakującą łatwością podniósł go do góry.

          – A teraz, jeśli można… – dodał, patrząc prosto w ślepia gryfa. – Chcielibyśmy zobaczyć się z Chezz.

          „Oczy są lustrzanym odbiciem duszy”, jak to zwykli mawiać niektórzy. Zazwyczaj zdradzają człowieka, nawet jeśli na jego twarzy gości kamienny, monotonny wyraz. Potrafią odzwierciedlić reakcję na konkretne zdarzenia, oraz przekazać odczucia, nieraz tak skrzętnie maskowane przed innymi.

            Jej oczy, o barwie ciemnej zieleni, były obecnie straszliwie puste i pozbawione wyrazu tak samo jak jej twarz. Spoglądała gdzieś w dal i to, co działo się wokół zdawało się zbytnio do niej nie docierać. Jej palce bezwiednie przesuwały się po oponie wózka, na którym siedziała.  

          – Angie…?

          Nie odpowiedziała, więc ktoś podszedł do niej powoli od tyłu, kładąc dłoń na jej ramieniu. Młoda dziewczyna o krótkich włosach w kolorze zboża, spiętych z tyłu głowy wzdrygnęła się, mimowolnie wracając do rzeczywistości i odwracając głowę do stojącego za nią starszego, częściowo już siwego mężczyzny. W jej oczach pojawił się zwykły, nieco przygaszony blask, co najwyraźniej uspokoiło wyraźnie zaniepokojonego staruszka.

          – Twoja przerwa skończyła się jakieś dwadzieścia minut temu – powiedział łagodnym tonem, prostując się i ocierając pot z czoła starodawną, materiałową chustką. Połowa października była tego roku wyjątkowo upalna w New Jersey. – Nikt nie był w stanie mi powiedzieć gdzie jesteś, więc pomyślałem, że znajdę cię właśnie tutaj.

          Obydwoje znajdowali się w dość ciasnym przejściu między magazynowymi regałami, na których znajdowały się zakurzone, najwidoczniej zapomniane pudełka z towarem.

          – Proszę mi wybaczyć, panie Haver – powiedziała cicho Angelina, spuszczając głowę w dół. – Ja… Po prostu szukałam jednego z towarów, o który wcześniej pytał jeden z klientów…

          – I szukasz go na regałach z pudłami przeznaczonymi do brakowania? – zapytał z lekką drwiną w głosie staruszek. – Daj spokój, przecież wiem, dlaczego tutaj siedzisz. Poza tym tyle razy już cię prosiłem, żebyś mówiła mi James.

          Widząc, że zazwyczaj pewna siebie dziewczyna nadal trzyma głowę zwieszoną w dół, staruszek westchnął cicho. Nigdy nie traktował jej w wyjątkowy sposób, nawet jeśli jeździła na wózku inwalidzkim i była sparaliżowana od pasa w dół. Wiedział, że takim ludziom w życiu nic nie pomagało lepiej niż rzucanie wyzwań, z którymi musieli się zmierzyć na równi z w pełni sprawnymi.

           – Spójrz na mnie Angie – powiedział stanowczym tonem. Gdy młoda kobieta uniosła głowę do góry, James niemal od razu zobaczył na jej twarzy to, co widział czasami u innych pracowników sklepu. Był właścicielem tego miejsca wystarczająco długo, żeby nabrać już nieco wiedzy i doświadczenia z podobnymi przypadkami.

          – Ktoś z klientów dał ci się we znaki, mam rację? – zapytał bez zbędnych ogródek, choć tak naprawdę z góry znał już odpowiedź. Angelina zamrugała nerwowo, ale tym razem nie odwróciła głowy od spokojnych i wyjątkowo ciepłych oczu jej kierownika.

           Miał rację, ale tylko częściowo.

          Kiedy dziś jak zwykle zaczynała rano dzień w pracy, nic nie wskazywało na to, żeby miał on się czymś różnić od jej monotonicznej codzienności. A szkoda. Coraz częściej przyłapywała się na tym, że po cichu zastanawiała się co by się wydarzyło, gdyby w pobliżu jej mieszkania lub miejsca pracy wybuchła mała bomba domowej roboty.

          Budząc się wcześnie, jak zwykle otworzyła z niechęcią oczy i patrzyła przez dobrą chwilę w sufit, zastanawiając się czy jest w ogóle sens, żeby dzisiejszego dnia wstała z łóżka. Ostatecznie jednak wizja zer na koncie i pustej lodówki wzięła górę, więc mamrocząc coś cicho pod nosem przyciągnęła wózek bliżej łóżka, żeby się na niego wgramolić.

          Gdy tylko rutyna w postaci porannej higieny i prostego śniadania dobiegła końca przy akompaniamencie dźwięków dobiegających z ulicy oraz telewizora znajdującego się w kuchni, Angie wygramoliła się ze swojego odrobinę ciasnego mieszkanka, znajdującego się na parterze starej kamiennicy. Mijając w głównym hallu młode małżeństwo i ich synka, którzy mieszkali piętro wyżej(i byli jednymi z niewielu, którzy mieli „zdrowe” podejście do osób niepełnosprawnych, nie traktując jej jak nieporadnego i opornie myślącego nieszczęścia), wyjechała na zewnątrz, a następnie skierowała się w kierunku najbliższego przystanku.

            Pogoda była ładna jak na tą porę roku i zanosiło się na wyjątkowo upalny dzień. Docierając na miejsce, od razu ukryła się w cieniu rzucanym przez dach na przystankową ławkę, ignorując spojrzenia innych osób oczekujących na autobus. Zdołała się już do nich przyzwyczaić, podobnie jak do szeptów, zupełnie jakby znajdowała się na łożu śmierci, albo była niedorozwinięta umysłowo. Gdy tylko autobus nadjechał i opuścił w dół rampę do podjazdu wózkiem, wjechała szybko do środka, nie czekając na denerwujące ją pytania w stylu: „pomóc Pani?” albo „czy na pewno da sobie Pani sama radę?”. Już nie wspominając o tym, że dla niektórych osoba na wózku „wsiadająca” do autobusu była niczym atrakcja w cyrku, mimowolnie przyciągająca wzrok.

            W trakcie przejazdu do pracy zerknęła krótko na portal społecznościowy bez większego przekonania, że znajdzie tam coś zajmującego – większość jej znajomych pracowała bądź miała założoną własną rodzinę i nie miała czasu, żeby przesiadywać na smartfonach bądź komputerach. Własna rodzina… Te dwa słowa wywołały bolesne ukłucie. Wyłączając ekran i chowając telefon do niewielkiego plecaka leżącego na jej kolanach, Angelina odwróciła głowę w stronę okna, patrząc niewidzącymi oczami na przesuwające się po drugiej stronie szyby samochody i budynki. Czasami oddałaby wszystko za kogoś bliższego niż tylko przyjaciele, czy rodzice. Kogoś, kto nie odwracałby od niej wzroku, widząc jej słabość.

           Docierając do sklepu w którym pracowała, Angie wyrzuciła z głowy nękające ją myśli, pragnąc w pełni skupić się na tym, co robi. Jej praca polegała na obsłudze kasy, oraz utrzymywaniu porządku na niższych półkach, będących w zasięgu jej rąk. Bardzo często też udzielała informacji klientom, gdzie znajduje się jakiś produkt, albo gdzie mogą zasięgnąć informacji na konkretne tematy. Wszystkie te czynności starała się wykonywać z uprzejmością i uśmiechem, jak każda normalna dziewczyna w jej wieku, doskonale znając swoje możliwości i ograniczenia. Zresztą James Haver – właściciel sklepu – w żaden sposób jej nie faworyzował, pozwalając by uczyła się sama rozwiązywać napotykające ją trudności, pomagając jej jedynie dobrym słowem i radą. Zresztą w jaki sposób mógł jej bardziej pomóc prawie siedemdziesięcioletni staruszek?

            Przez pozostałych współpracowników była traktowana na co dzień dość neutralnie, choć bardzo często zauważała, że daje się od nich wyczuć pewien dystans i niepewność odnośnie tego, jak powinni się do niej odnosić ze względu na jej niepełnosprawność. Widok osoby na wózku dla wielu z nich wciąż nie był czymś, obok czego można było przejść obojętnie.

           Dwójka z nich – Frank i Rebecca – była jej dobrymi znajomymi, sprawiającymi że długie i czasem wyjątkowo nudne godziny spędzane na obsłudze sklepu mijały zdecydowanie szybciej. Nie raz wygłupiali się wspólnie na magazynie, korzystając z chwilowej przerwy w napływie klientów, lub po prostu spędzali czas na wspólnym wykonywaniu obowiązków w sklepie.

            Tak więc gdy Angelina przejeżdżała przez alejkę z artykułami gospodarstwa domowego, przeglądając czy towar jest odpowiednio ułożony na półkach zakładała, że będzie to kolejny, zwykły dzień z jej życia. W sklepie aktualnie panował całkiem spory ruch – pomiędzy regałami co chwilę pojawiali się pojedynczy klienci lub całe rodziny, prowadząc ze sobą rozkrzyczane dzieci.

          – Pani jest z obsługi? – rozległo się nagle za jej plecami. Odwracając swój wózek dookoła dziewczyna stanęła w oko z oko z wyjątkowo naburmuszonym, szczupłym jegomościem w wieku około czterdziestu lat. W ręku trzymał opakowanie kolorowych serwetek, a jego mina nie wróżyła nic dobrego.

          – Zgadza się – odpowiedziała uprzejmie z nieco wymuszonym uśmiechem, pomijając w myślach uwagę, że jej koszula i plakietka firmowa są chyba na dość widoczne. – Czy jest coś, w czym mogę panu pomóc?

          – Patrząc na panią, poważnie bym się zastanowił – rzucił z wyraźną pogardą w głowie. Angie puściła jego słowa mimo uszu – nie pierwszy i nie ostatni raz słyszała złośliwą uwagę rzuconą w swoim kierunku.

          – Jeśli tylko powie mi pan o co chodzi, jestem pewna że znajdę odpowiednie rozwiązanie problemu. – Z trudem utrzymując spokojny wyraz twarzy, spojrzała w oczy klientowi. Mężczyzna prychnął, po czym podsunął jej pod nos trzymane w dłoni opakowanie.

           – Moja żona od lat kupuje u was te serwetki – rzucił. – A ja od lat co pewien czas robię zakupy za nią w waszym sklepie. I oto nagle dziś na półce jest tylko jedna paczka, w dodatku pognieciona, podczas gdy ja potrzebuję dziesięciu paczek. Żądam wyjaśnień od pani, albo od właściciela sklepu.

          Problematyczny klient. W głowie Angeliny niemalże od razu zapaliła się czerwona lampka. –

            Proszę za mną, zaraz zobaczymy, cz coś da się z tym zrobić – powiedziała uprzejmie, kierując się do półki z serwetkami. Jadąc w jej stronę ze zniecierpliwionym, mruczącym coś pod nosem klientem obok, dyskretnie obejrzała się za siebie, ale niestety nikogo z jej kolegów aktualnie nie było w alejce. Docierając na miejsce i oglądając regał stwierdziła, że faktycznie brakuje pokazanych przez klienta serwetek. Odjeżdżając nieco w tył i zadzierając głowę do góry, dziewczyna dostrzegła na szczycie regału kilka nieodpakowanych pudełek, w których zapewne mógł znajdować się brakujący towar.

 

          – Faktycznie, tego wzoru akurat nie ma już na półce – powiedziała. – Ale jeśli poczeka pan chwilę, zawołam jednego z moich kolegów, który pomoże mi przeszukać pudełka na górze regału. Jestem pewna, że…

          – Na co nam inny pracownik? – zapytał opryskliwie klient. – Nie może pani sobie sama poradzić z problemem? – dodał, unosząc jedną z brwi. Angie poczuła, jak robi się jej sucho w gardle.

          – Nie wiem czy pan zauważył, ale siedzę na wózku inwalidzkim – powiedziała cicho. – Raczej nie mam możliwości wstać z niego w każdej chwili i pójść po drabinę.

          – A więc jest pani bezużytecznym pracownikiem, zatrudnionym na nieodpowiednim miejscu – krzyknął gniewnie mężczyzna, jeszcze bardziej mnąc w zaciśniętej dłoni ostatnią paczkę serwetek. – Doprawdy, ten sklep zszedł już całkiem na psy! Zatrudniać niekompetentne kaleki i udawać, że wszystko jest w porządku! Z takim wybuchem skierowanym w siebie Angie nie spotkała się jeszcze nigdy, odkąd zaczęła pracować w sklepie. Jej opanowanie zaczęło momentalnie niknąć w oczach.

           – Pracuję tak, jak tylko pozwala mi moje ciało i umiejętności – rzuciła podniesionym głosem. – Jeśli nie odpowiada panu moja pomoc, zawsze może znaleźć pan innego pracownika lub złożyć skargę…

          – Możesz być pewna, że ją złożę! – przerwał jej klient. – Miejsce dla takich jak ty jest w ośrodku pomocy społecznej, a nie w poważnej i dobrze płatnej pracy! Tacy jak ty są tylko zbędnym balastem dla świata i powinni być eliminowani jako słabsze ogniwo!

           To powiedziawszy cisnął na kolana Angeliny pomiętą paczkę chusteczek i odwracając się na pięcie odszedł szybkim krokiem, pomstując pod nosem.

Minęło niemal pół minuty nim młoda kobieta powoli ruszyła wzdłuż alejki w kierunku magazynu, spuszczając nisko głowę by ukryć łzy płynące jej po policzkach.

             – Wyglądasz tak, jakbyś wyszła z siebie i powędrowała gdzieś dalej. Krzyknąwszy głośno z zaskoczenia, Angie nieomal nie spadła z wózka, odwracając głowę gwałtownie w bok. Tuż obok niej, na jednej z parkowych ławek siedział młody mężczyzna z burzą rudych włosów na głowie, patrząc na nią zza okrągłych okularów wesołymi, brązowymi oczami i szczerząc się niczym szczerbaty do suchara. Na ramiona miał zarzucony długi, granatowy płaszcz.

           – Na litość boską, Brian! – rzuciła gniewnie dziewczyna, podjeżdżając bliżej i z całej siły uderzając przyjaciela w ramię pięścią. – Chyba koniecznie chcesz mnie przyprawić o zawał!

          – Niekoniecznie, ale przynajmniej udało mi się zobaczyć emocje na twojej twarzy – odparł wciąż uśmiechnięty Brian, rozcierając swój bark. – Bardziej mnie zastanawia, co robisz tu późnym jesiennym popołudniem praktycznie sama, patrząc w nieokreśloną dal z tak smutną miną. Bo na pewno nie myślisz teraz o tych wszystkich biednych kaczkach, które zostaną blisko rzeki zimą.

           Angelina rozejrzała się wokół. Słońce już niemal całkowicie schowało się za linią budynków, rzucając ostatnie języki światła na częściowo pozbawione liści drzewa i uwalniając z ziemi szybko narastający chłód. Jak już zdołał zauważyć Brian, była jedną z zaledwie kilku osób przebywających w parku – byli to głównie ludzie wyprowadzający swoje psy na popołudniowy spacer, a także zapaleni biegacze.

          – Ktoś ci dogryzł, mam rację? – zapytał po chwili, patrząc na nią ze zmartwieniem. Angie nie odpowiedziała, ale gdy popatrzyła na przyjaciela, jej twarz pozbawiona uśmiechu powiedziała mu o wiele więcej niż słowa. Westchnąwszy cicho mężczyzna wstał z ławki, po czym przyklęknął przy wózku Angeliny, obejmując jej zziębnięte dłonie swoimi. – Posłuchaj Angie… Cokolwiek usłyszałaś, nie powinnaś brać tego do siebie. Nie każdy potrafi zrozumieć, z czym na co dzień musi mierzy się osoba niepełno…

          – Daruj sobie Brian, znam to już na pamięć – mruknęła dziewczyna, cofając swoje dłonie. – Po prostu mam już po dziurki w nosie samej siebie. Mam dość tego złomu, na którym jeżdżę! – wrzuciła z siebie ze złością, każde słowo wypowiadając coraz głośniej i szybciej. – Mam dość swojej własnej bezsilności i faktu, że nie jestem w stanie nawet sama ściągnąć książki z wyższej półki we własnym mieszkaniu!

Większość ludzi patrzy na mnie z litością, co doprowadza mnie do szewskiej pasji, już nie wspominając o tym, że żaden mężczyzna nie chce zawiesić na mnie dłużej wzroku, po kilku sekundach odwracając głowę w bok! Głos jej zadrżał, po czym zamilkła, ukrywając twarz w dłoniach.

          Brian milczał, patrząc na nią ze smutkiem. – Czy ktoś taki jak ja nie zasługuje na normalne życie? – zapytała po chwili cicho, nie podnosząc głowy. – Czy nie istnieje żadna możliwość, żebym poczuła się jak każda inna dziewczyna?

          – Tak właściwie… To istnieje taka możliwość – powiedział cicho mężczyzna. – Nie chciałem ci o tym wspominać ze względu na mocne utajnienie całego projektu, nad którym pracujemy. Obecnie jednak poszukujemy ludzi chętnych do testów. Szukamy osób, które chcą coś zmienić w swoim życiu i nie boją się wkroczyć w zupełnie nowy świat, niosący ze sobą mnóstwo perspektyw i szans, nieosiągalnych w ich obecnej, szarej rzeczywistości. Angelina podniosła powoli głowę.

          – Brzmisz jak rekruter członków do sekty albo diler narkotyków – mruknęła, ocierając oczy i policzki rękawem kurtki. – Co niby miałoby w tak dużym stopniu zmienić moje życie?

          – Projekt „MIRROW” – odpowiedział Brian z poważnym wyrazem twarzy, który w pełni uświadomił Angie fakt, że jej przyjaciel nie żartuje. – Za pomocą specjalnie przystosowanego środka medycznego umożliwiamy tym, którzy się do nas zwracają, bezproblemowe przejście do nowego świata, którego tak pożądają.

          – Znaczy się podajecie im odpowiednio spreparowane narkotyki, albo po prostu ich zabijacie i odsyłacie do raju? – zapytała dziewczyna, unosząc jedną z brwi. Wciąż widząc powagę młodego mężczyzny Angie parsknęła śmiechem. – Daj spokój Brian, przecież nikt nie uwierzy w podobną bajeczkę. A już tym bardziej nikt nie narazi swojego zdrowia, czy też życia, żeby potwierdzić bądź obalić wasze dość szalone przypuszczenia…

           Brian nie odpowiedział, przez chwilę grzebiąc intensywnie w kieszeni swojego płaszcza. Gdy w końcu coś w niej znalazł, włożył to w dłoń zaskoczonej Angeliny. Przyglądając się uważnie podarunkowi od mężczyzny stwierdziła, że jest to niewielka, zielona tabletka, przypominająca kształtem kieł jakiegoś zwierzęcia, zapakowana w woreczek strunowy.

          – Wielu ochotników udało się nam już przeprowadzić do lepszej rzeczywistości, co potwierdzają nasze raporty i badania – powiedział cicho, patrząc prosto w oczy Angie. – Wiem, że decyzja może nie być dla ciebie prosta, ale czy nie warto zaryzykować tej szarej codzienności, by zyskać coś o wiele piękniejszego niż całe życie spędzone na wózku?

          – Jeśli myślisz, że zażyję tą tabletkę od tak, nie znając jej składu ani skutków ubocznych… – zaczęła mówić podniesionym głosem Angelina, ale Brian uciszył ją szybko, kładąc jej palec na ustach.

          – Ty sama musisz podjąć tą decyzję, Angie – szepnął. – Nie zamierzam cię do niczego zmuszać. Proszę cię jednak, zastanów się – czy jest coś, co tak naprawdę masz do stracenia?

          Wstając, Brian uśmiechnął się ciepło, poklepał lekko jej ramię na pożegnanie i odszedł bez słowa, zostawiając Angelinę samą z narastającą falą chaotycznych myśli.

          Odstawiając na niski stolik pusty kubek po herbacie Angelina westchnęła cicho, wyłączając pilotem telewizor – od dobrej chwili nie skupiała się już na tym, co pojawia się na ekranie. Przecierając zmęczone oczy odchyliła się do tyłu na kanapie w salonie, patrząc w sufit.

           Wnętrze jej mieszkania jeszcze nigdy nie wydawało się tak ciasne i nieprzyjemnie monotonne jak dzisiejszego wieczoru. Kiedy po spotkaniu z Brianem wróciła po zmroku do domu, nie była w stanie zabrać się za nic konkretnego, ciągle myśląc o tym, co dziś spotkało ją w pracy oraz o słowach usłyszanych od przyjaciela. Tabletka, którą wręczył Angie wciąż spoczywała w jej kieszeni, mimo iż początkowo chciała ją wyrzucić do kosza, gdy tylko Brian zniknął z jej pola widzenia w parku.

          Czy było warto ryzykować obecne życie w zamian za coś, czego nawet nie była sobie w stanie wyobrazić, o czym mogłaby gdziekolwiek przeczytać, kogokolwiek zapytać? Brian nie podał jej żadnych szczegółów na temat „MIRROW” – zapewne dlatego, że już od pierwszych słów jawnie go wyśmiała. A jednak ta tabletka…

          Poza tym, czy tak naprawdę miała czego żałować? Życia pełnego ciągle występujących przeciwności, smutku i wściekłości na własną nieporadność? A może krzywych spojrzeń ze strony obcych, albo braku kogoś bliższego niż tylko rodzina czy przyjaciele, których i tak nigdy nie było w pobliżu, kiedy ich naprawdę potrzebowała? Najbliższa przyszłość też nie rysowała się w kolorowych barwach. Praca w sklepie do czterdziestki nie zapowiadała się ciekawie, podobnie jak perspektywa mieszkania w niewielkiej klitce niosącej namiastkę prawdziwego mieszkania.

           Wyciągając z kieszeni „kieł” Angelina wyjęła go z woreczka i zaczęła uważnie oglądać, obracając tabletkę w palcach. Nie miała na sobie żadnych oznaczeń, a jej powierzchnia była gładka i błyszczała lekko w świetle – miało to zapewne pomóc w przełknięciu dość niecodziennego kształtu. Ciekawe, czy byłaby w stanie zażyć ją bez popijania wodą…

          Wciąż walcząc ze sobą, Angie potrząsnęła głową, zaciskając dłoń wokół tabletki z zamiarem rzucenia jej w kąt pokoju. Jej ramię jednak zatrzymało się w połowie drogi. Tacy jak ty są tylko zbędnym balastem dla świata i powinni być eliminowani jako słabsze ogniwo! – usłyszała w myślach pełne wściekłości słowa klienta sklepu, a w jej oczach stanęła nagle żywo jego wykrzywiona grymasem twarz.

          – Nie zamierzam dać się wyeliminować – mruknęła pod nosem, po czym szybko wepchnęła „kieł” do ust i przełknęła go głośno, czując jak jego ostrzejszy koniec nieprzyjemnie drapie gardło. Zamierając w bezruchu, nieco zaskoczona swoją własną decyzją, dziewczyna oczekiwała w napięciu z minuty na minutę jakiejkolwiek reakcji organizmu.

          Gdy Angie zaczęła już myśleć, że Brian prawdopodobnie sobie z niej zażartował, podając jej jakieś pierwsze lepsze placebo, nagle zakręciło się jej w głowie. Stało się to tak nagle, że nie wiedząc do końca co robi, spróbowała podnieść się z sofy z zamiarem złapana się wózka, powstrzymując wymioty wywołane nagłym zawirowaniem świata przed jej oczami. Dłoń Angeliny nie trafiła jednak na poręcz, a ona sama straciła równowagę i z impetem upadła na podłogę, uderzając głową o parkiet i tracąc przytomność.

          – Czy pani mnie słyszy? Proszę powiedzieć, co się stało… Angie jęknęła, czując przejmujący ból w głowie. Nie otwierając oczu, przyłożyła dłoń do głowy i zaczęła rozsmarowywać pulsujące miejsce na czaszce, zastanawiając się, co tak właściwie się stało. Przeklęty Brain, pewne wcisnął jej jakiś narkotyk… I tak właściwie to od kiedy jej palce miały tak delikatne, duże opuszki i tak ostro zakończone paznokcie? Wciąż starając się rozmasować bolące miejsce, jej dłoń przesunęła się w stronę ucha obok miejsca uderzenia i nagle zamarła. Czyżby z tego wszystkiego zaczęła majaczyć? Bo jeśli nie, to jak inaczej mogła sobie wytłumaczyć, że jej uszy nagle stały się zaokrąglone i pokryte futrem?

          – Proszę pani, czy wszystko w porządku? Czy potrzebuje pani lekarza?

          – Nie, nie potrzebuję – mruknęła z lekkim poirytowaniem w głosie, powoli otwierając oczy… I przeżywając niemały szok odkrywając, że leży na środku miejskiego chodnika, otoczona grupką gapiów. Przyglądając się im lekko przymrużonymi oczyma Angie nagle krzyknęła – a krzyk ten, nie wiedzieć czemu, przypominał głośny ptasi pisk – i gwałtownie siadając cofnęła się do tyłu, opierając się plecami o ścianę i patrząc z przerażeniem na otaczających ją przechodniów.

          Anthreni. Nie jakaś tam zgraja przebierańców wciśniętych w pokryte sztucznym futrem kostiumy, ale najprawdziwsi przedstawiciele rasy anthro, przyglądający się jej i szepczący coś między sobą. Wszelkie plotki, jakie kiedykolwiek o nich słyszała traktowała jak bajki, opowiadane wyłącznie pomiędzy „futrzakami”…. A jednak stali teraz przed nią, bardziej prawdziwi niż kiedykolwiek. Jej serce wybijało w piersi szaleńczy rytm, podczas gdy ona sama starała się wmówić sobie, że to tylko zwidy, efekt naćpania się tabletką, którą dostała od Briana.

           Jeden z nich, odpowiednik berneńskiego psa pasterskiego, klęczał obok niej z zaniepokojoną miną… I miał na sobie mundur patrolu policyjnego.

          – Nagle upadła pani na chodnik tracąc przytomność – powiedział spokojnie. – Jest pani w szoku i może nie odczuwać obrażeń wywołanych upadkiem. Wezwanie służb medycznych jest tutaj wysoce zalecane. Proszę pozwolić sobie pomóc – dodał, wyciągając w jej stronę łapę.

          – Zostaw mnie w spokoju! – syknęła w panice Angelina, odtrącając ramię policjanta i nagle zamierając w bezruchu, patrząc szeroko otwartymi oczami na swoją dłoń… A raczej na swoją kocią łapę, zakończoną ostrymi pazurami i ramię, pokryte jasnym futrem z dodatkiem mnóstwa czarnych cętek.

           – No dobrze moi drodzy, wystarczy już tego zbiegowiska, proszę się przesunąć…

          Ktoś przedzierał się przez grupkę gapiów, by po chwili zatrzymać się obok Angeliny i berneńczyka. Był to biały lis, który niemal od razu podszedł do młodej dziewczyny – a raczej gepardzicy, klękając powoli obok niej.

           – Angie, tak się o ciebie martwiliśmy! – powiedział z ciepłym uśmiechem wymalowanym na pysku, patrząc na nią oczami pełnymi wesołego ciepła. Oczami Briana.

          – Pan ją zna? – zapytał policjant, zerkając na lisa z zaskoczeniem.

          -Oczywiście że ją znam, to moja dobra przyjaciółka z czasów studiów – rzucił biały Anthren, chwytając Angelinę pod ramię i pomagając jej wstać. Pomimo szoku, z którego jeszcze nie zdołała ochłonąć, pozwoliła by Brian(nie miała żadnych wątpliwości, że to on) ustawił ją na chwilowo słabych, lecz w pełni sprawnych, mocno zbudowanych nogach, zakończonych kocimi łapami. Nie miała na nich żadnych butów, podobnie jak cała reszta Anthrenów wokół.

            – Jake zaniepokoił się mocno, gdy nie odbierałaś telefonu, więc zadzwonił do mnie i wyciągnął mnie z pracy, żebym pomógł mu cię znaleźć. Twój mąż może i jest twardym kotem, ale jeśli chodzi o ciebie, poruszyłby niebo i piekło, gdyby zaszła taka potrzeba…

          – Jake… Mój mąż? – wyszeptała Angie, zaciskając nieco mocniej łapę na ramieniu Briana.

          – Angie choruje – wytłumaczył policjantowi lis. – Najwidoczniej zapomniała wziąć rano swoich leków i w trakcie biegania dostała słabego ataku, który na całe szczęście już minął. Podczas gdy gepardzica mruczała coś cicho pod nosem na temat biegania, Anthren – policjant popatrzył na nią, a następnie na Briana i westchnął głośno.

          – No dobrze, skoro uważa pan że wszystko jest w porządku i podejmuje się pan opieki nad przyjaciółką, uważam sprawę za zamkniętą. – To powiedziawszy powiedział coś do zamocowanej na ramieniu krótkofalówki, a następnie odwrócił się w stronę gapiów. – Drodzy państwo, dziękuję za wasze zainteresowanie, ale proszę się już rozejść, wszystko mamy pod kontrolą. Proszę się rozejść…

          Grupka Anthrenów zaczęła się powoli rozchodzić, podczas gdy policjant skłonił się lekko w stronę Angie i Briana, ruszając w stronę swojego radiowozu. Biały lis, uprzedzając gwałtowny potok pytań gepardzicy chwycił ją delikatnie za ramię i bez słowa pociągnął za sobą, prowadząc ją wzdłuż ulicy. Angelina, zafascynowana widokiem Anthrenów żyjących w identyczny sposób jak ludzie, nie zauważyła nawet gdy znaleźli się przy stojących na zewnątrz stolikach niewielkiego baru. Brian zdecydowanym ruchem posadził przyjaciółkę na krześle, a następnie usiadł naprzeciw niej, pochylając się ponad stolikiem w przód.

          – Wiem, że masz mnóstwo wyjątkowo pilnych pytań i wciąż jesteś w szoku, ale mój czas w tym miejscu i w tej formie jest mocno ograniczony – mruknął, podczas gdy Angie znalazła w końcu chwilę, by przyjrzeć się swojemu nowemu ciału. Wszystko wskazywało na to, że była gepardem w każdym calu, od wąsów na pysku po długi ogon, wystający przez oparcie krzesła i bujający się na boki, zdradzając jej zdenerwowanie. Krótka, sportowa bluzka zakrywająca jej piersi i spodenki potwierdzały słowa Briana, tłumaczącego policjantowi że wyszła pobiegać.

          – Jakim cudem to wszystko jest prawdziwe? – zapytała, obserwując ruchy końcówki jej własnego ogona. – Ja, ty, wszyscy inni wokół… – jej ciemnozielone oczy przeniosły się na lisa. – I niech mnie diabli… Ja mam męża?!

          – Chciałbym ci to wszystko detalicznie wyjaśnić, ale nie mam na dość czasu – rzucił Brian, uśmiechając się do niej. – Twój umysł, choć w głębokim szoku, powinien w ciągu doby kompletnie przystosować się do obecnego otoczenia, wypierając wspomnienia z przeszłego świata. Ja jestem tu tylko gościem, natomiast ty, podobnie jak inni, stałaś się właśnie stałą częścią tego miejsca.

          – Ale…

          – Jake został już poinformowany przeze mnie, że wszystko z tobą w porządku. – Biały Anthren przerwał jej. – Przekazałem mu, że za niedługo pojawisz się w domu. Wypadałoby się nieco odświeżyć, nim pójdziesz do szkoły prowadzić lekcję wychowania fizycznego, nie uważasz?

          – Szkoła? – wydusiła z siebie Angelina, wytrzeszczając na Briana oczy. – Wychowanie fizyczne? Jak…?

          – Nie myśl o tym Angie, po prostu żyj. – Lis wstał z krzesła, po czym podszedł do Angeliny i uściskał ją. – Więcej się już nie zobaczymy, więc mam nadzieję, że będziesz tu szczęśliwa.

          – Zaczekaj! – krzyknęła za nim, ale ten zdołał się już wmieszać w przechodzących chodnikiem Anthrenów, po czym zniknął bez śladu. Gepardzica stała tak przy stoliku, nie do końca wiedząc, co powinna ze sobą zrobić. Nagle jednak poczuła, jak na jej ramieniu dzwoni zamocowany w futerale telefon. Wkładając do uszu zwisające z jej szyi słuchawki, Angie drżącymi palcami odebrała połączenie od Jake’a.

          – W końcu! – rozległ się pełen niepokoju, męski głos. – Nie wiedziałem co się dzieje! Ktoś zadzwonił do mnie i powiedział, że zasłabłaś na ulicy. Mam do ciebie jechać?

          – N-nie… – wydusiła z trudem gepardzica. – Wszystko w porządku kochanie, za niedługo będę w domu. Nawet nie wiem gdzie mieszkam, przemknęło jej przez głowę w panice. A zaraz po niej pojawiła się inna: nie pleć głupstw, przecież doskonale wiesz jaka to ulica i który dom, mieszkasz tam z mężem od dwóch lat.

          – Jesteś pewna, że nie mam po ciebie przyjechać? – zapytał Jake. – Za dwie godziny powinnaś być w pracy… Dasz radę?

          – Za kogo ty mnie masz, hm? – zapytała z lekkim zirytowaniem w głosie Angelina. – Za pół godziny będę w domu – dodała krótko, po czym się rozłączyła. Kilka sekund później zrozumiała, że powiedziała to wszystko z taką pewnością, jakby była Anthrenką niemalże od zawsze.

          Wychodząc z powrotem na ruchliwy, miejski chodnik młoda gepardzica przeciągnęła się z uśmiechem, rozprostowując i naciągając nogi, szykując się do biegu niczym zawodnik na olimpiadzie. Jeśli miała znaleźć się w domu w pół godziny, musiała dobrze wytężyć swoje mięśnie, choć z drugiej strony była niemal pewna, że będzie tam w piętnaście minut.

          Wózek, do którego była przykuta jako człowiek stał się coraz bardziej zanikającym wspomnieniem. Wszystkie problemy, które wiązały ją z tamtym światem zacierały się z każdą minutą, a jej ciało i umysł wypełniały entuzjazm i radość, jakich nigdy dotąd nie odczuwała. Czuła, że może zrobić wszystko i nie ma nikogo, kto by ją przed tym powstrzymał. A potem, włączając na telefonie odtwarzacz i wypełniając swoje kocie uszy muzyką,pobiegła.

(2018) Damian Superson